Het is zomaar een dag toch? De zon komt op, de vogels maken mij zoals altijd wakker met hun tropische gefluit. Moederdag. Oh ja, ik krijg een lekker ontbijtje, kaarten en een mooi cadeautje. Ik ben gelukkig met de aandacht en liefde van mijn gezin. Mijn vriendin stuurt mij een appje. Sterkte vandaag... Maar het is gewoon een dag, dat zal toch wel meevallen?
Een uurtje later zie ik in de kast haar foto en de kaars. De kaars met Heaven erop geschreven. Deze draaide ik eerst om zodat ik die tekst niet hoefde te zien. Ik werd er namelijk wat opstandig van, Heaven. Ze is niet weg hoor, zo voelde het. Toen kwam het gevoel, het pijnlijke gevoel, een opborrelende warmte die vanuit mijn buik leek op te stijgen door mijn borst naar mijn inmiddels trillende lip tot in mijn ogen waar de tranen zich opstapelde klaar om te rollen. En ze rolde. Ik had het niet verwacht. Zomaar een dag. Dom natuurlijk. Mijn moeder is nog maar kort geleden overleden. 82 jaar en ze is lang ziek geweest. Het is beter zo? Dat hoor ik veel. Toch voelde het niet zo. Dat het beter is.
Mijn moeder, mijn vrolijke lieve moeder. Met haar rustige karakter, meegaand maar je kon ook te ver gaan, dan trok ze echt wel een lijn. Ze zong zo mooi. Haar lach was zo mooi. Ik mis haar, even bellen, haar stem horen; "Hi Clau", nee dat is niet meer. Toch voel ik haar soms om me heen. Als een warme deken bedekt ze mijn rug en armen. Voel ik haar echt? Of wil ik dit graag? Ik weet t niet. Maar als het komt ben ik blij. Blij dat ze er is. Blij dat ze daar in Heaven is. Het is vast een prachtige plek. Ik draai de tekst op de kaars niet meer om. De tijd kan ik niet terugdraaien. Het is misschien beter zo...
Happy Mothersday in Heaven Mama.
Mooi 😢